W Gazie dzieci zasypiają głodne, a budzą się wśród gruzów. Ich matki nie wiedzą, czy doczekają rana. Lekarze operują przy świetle latarek, ratownicy wydobywają spod betonu bezwładne ciała, a ulice zamieniają się w kolejki po wodę i chleb. To obrazy, które w XXI wieku nie powinny istnieć. A jednak istnieją. Klęska głodu jako broń Agencje pomocowe ostrzegają: Strefa Gazy zmaga się z klęską głodu. Rodziny gotują z resztek zebranych z ruin, dzieci zasypiają z pustymi żołądkami. Lekarze alarmują o nadchodzącej fali chorób niedożywieniowych. Głód staje się kolejnym narzędziem wojny – obok bomb i ostrzałów. Ostrzeżenie z Oświęcimia „Wartości, które stały się po wojnie fundamentem świata – pokój, solidarność, współzależność – słabną w obliczu lęku i zobojętnienia. Być może jesteśmy dziś świadkami końca ery powojenności” – mówił podczas uroczystości 79 rocznicy wyzwolenia Auschwitz dyrektor muzeum Piotr Cywiński. Jego słowa brzmiały jak ostrzeżenie. Jak pytanie skierowane do nas wszystkich: co zostało z lekcji Auschwitz? Milczenie jako współudział? Ks. Manfred Deselaers, od lat związany z Centrum Dialogu i Modlitwy w Oświęcimiu, przypominał kiedyś, że największym błędem niemieckich Kościołów było milczenie wobec Hitlera. Cisza wobec cierpienia nie jest neutralna – to rodzaj współudziału. Dziś, gdy Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości w Hadze ostrzega przed ryzykiem ludobójstwa w Gazie, a świat śledzi dramat cywilów, milczenie Oświęcimia brzmi szczególnie mocno. Świat na ulicach Na ulicach Londynu, Paryża, Nowego Jorku i Warszawy setki tysięcy ludzi domagają się wstrzymania ognia i poszanowania praw człowieka. W demonstracjach biorą udział zarówno społeczności arabskie, jak i zwykli obywatele, którzy nie chcą już patrzeć na obrazy dzieci ginących pod gruzami. Protesty stają się globalnym głosem sprzeciwu wobec obojętności. Ale czy wśród tych głosów nie brakuje jednego – tego z Oświęcimia? Retoryczne pytanie Auschwitz to nie tylko muzeum. To punkt moralnego odniesienia dla świata. Miejsce, które powstało po to, by cierpienie ofiar miało sens w przestrzeganiu przed przyszłymi zbrodniami. Dlatego pytanie brzmi: jeśli nie stąd, to skąd ma wybrzmieć głos w obronie niewinnych? To nie jest pytanie o politykę.To jest pytanie o człowieczeństwo. Zespół OświęcimOnline.pl