Ulica Jaracza w Oświęcimiu. Fot. Jola Wodniak Stefan Jaracz urodził się 24 grudnia 1883 roku w Żukowicach Starych koło Tarnowa. W tym mieście podjął naukę w gimnazjum, skąd w siódmej klasie został relegowany za poglądy lewicowe i kontynuował naukę w gimnazjum w Jaśle. Po maturze, zdanej eksternistycznie w 1903 roku w Bochni, podjął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zrezygnował z nich po dwóch semestrach. Przeniósł się do teatru w Poznaniu, a potem do Warszawy, gdzie został aktorem Teatru Małego, a potem pracował w Teatrze Polskim. (adsbygoogle = window.adsbygoogle || []).push({}); W okresie międzywojennym rozpoczął bardzo intensywne życie zawodowe 
w teatrze objazdowym. W latach 1927-1928 wystąpił w ponad 90 miastach Polski. Dwa lata później został dyrektorem Teatru Ateneum w Warszawie. Związany był również z Teatrem Polskiego Radia, występując w ponad 60 słuchowiskach. Zagrał około 300 ról teatralnych i 30 filmowych. W dniu 6 kwietnia 1941 roku przybył do KL Auschwitz kolejny transport z warszawskiego więzienia na Pawiaku. Liczył 1021 więźniów. Jednym z przywiezionych był Stefan Jaracz, oznaczony w obozie numerem 13580. Trafił tu na skutek niemieckich represji po wykonaniu 7 marca 1941 roku wyroku sądu podziemnego na kolaborującym z okupantem aktorze Igo Symie. W wyniku licznych interwencji opuścił KL Auschwitz 15 maja 1941 roku. Po powrocie z obozu cierpiał na zaawansowaną gruźlicę i głuchotę na jedno ucho po uderzeniu kolbą karabinu przez esesmana. Po przejściu frontu w 1944 roku próbował występować w Lublinie, ale rozwijająca się choroba uniemożliwiła mu dalszą pracę w teatrze. Stefan Jaracz zmarł 11 sierpnia 1945 roku w Otwocku. Pochowano go w Alei Zasłużonych na warszawskich Powązkach. Artysta jest patronem czterech polskich teatrów w Warszawie, Łodzi, Olsztynie i Otwocku. Zdjęcie obozowe Stefana Jaracza. Fot. Zbiory PMA-B